محبت مانند سکهای است که دو رو دارد یک طرف عشق و علاقه به محبوب و روی دیگر آن خوف و ترس جدایی از محبوب. و هر چه درج? این محبت بیشتر میشود، خوف و ترس جدایی نیز بیشتر میشود. بالاترین خوف و ترس از خدا را معصومین علیهم السلام دارند چرا که بالاترین عشق و علاقه و محبت نسبت به پروردگار را دارند آنقدر مجذوب دیدار حقّند که وقتی در مقابل خدا میایستند از هرچه غیر خداست رها میشوند و فقط در لحظ? وصال حبیب است که زخمهایشان را میتوان مرهم نهاد و مدارا کرد، چون محو جمال محبوبند و از ترس جدایی از او چون مارگزیده به خود مینالند و میفرمایند: «مولای من! گیرم که بر عذاب تو صبر کنم ولی چگونه میتوانم بر فراق و جدایی تو صبر کنم.»(1)
بقیه در ادامه مطلب. . .